പൂർവകാലത്ത്, സമൃദ്ധവും സമാധാനപരവുമായ ഒരു രാജ്യത്ത്, ഒരു ജ്ഞാനിയായ രാജാവും അനുകമ്പയുള്ള രാജ്ഞിയും രാജവാഴ്ച നടത്തി. അവർക്ക് മൂന്ന് പുത്രിമാർ ഉണ്ടായിരുന്നു. മൂത്തവളായ സെറീനയും രണ്ടാമത്തേതായ ഡയാനയും സൗന്ദര്യത്തിൽ പ്രശസ്തരായിരുന്നു, എന്നാൽ അവരുടെ ഹൃദയങ്ങൾ അല്പം ചെറുതും അസൂയാലുവുമായിരുന്നു. എന്നാൽ ഇളയവളായ അമേലിയ, അവളുടെ സഹോദരിമാരെപ്പോലെ അതിശയോക്തിപരമായ സൗന്ദര്യം ഉള്ളവളായിരുന്നില്ല, പക്ഷേ അവൾക്ക് ഒരു വിശാലമായ ഹൃദയമുണ്ടായിരുന്നു. അവളുടെ നിഷ്കളങ്കമായ ചിരിയും സേവനബുദ്ധിയും രാജകുടുംബത്തിന്റെ ഹൃദയങ്ങൾ കീഴടക്കി, ഇത് മൂത്ത സഹോദരിമാരിൽ ഒരു മൂടുപടമിട്ട അസൂയ ഉണ്ടാക്കി.
ഒരു വസന്തകാല സന്ധ്യ, മഹളിലെ ഒരു ഉത്സവ വിരുന്നിന് ശേഷം, രാജാവ് തന്റെ മൂന്ന് മക്കളെയും തന്റെ രത്നഖചിതമായ സിംഹാസനത്തിന് മുന്നിൽ വിളിച്ചു. ചാരിക്കിടക്കുന്ന വൈനും മധുരമുള്ള സംഗീതവും അന്തരീക്ഷം നിറഞ്ഞിരുന്നു. സന്തുഷ്ടനായ രാജാവ് ചോദിച്ചു, “എന്റെ പ്രിയപുത്രിമാരേ, എന്നോട് പറയൂ, നിങ്ങൾ എന്നെ എത്രമാത്രം സ്നേഹിക്കുന്നു?”
മൂത്ത മകൾ സെറീന, തന്റെ രത്നഖചിതമായ നെഞ്ചണിയിൽ കൈവെച്ചുകൊണ്ട് മറുപടി പറഞ്ഞു, “പിതാവേ, ഞാൻ നിങ്ങളെ എന്റെ ജീവനെക്കാൾ വിലപിടിപ്പുള്ളതും മധുരമുള്ളതുമായ തേൻ പോലെ സ്നേഹിക്കുന്നു!”
രാജാവ് ആനന്ദത്തോടെ ചിരിച്ചു. തുടർന്ന് രണ്ടാമത്തെ മകൾ ഡയാന, അടുത്തുവന്നു. “എന്റെ പിതാവേ,” അവൾ പറഞ്ഞു, തന്റെ നീണ്ട തലമുടി വിരിച്ചുകൊണ്ട്, “എന്റെ സ്നേഹം ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും അപൂർവ്വവും സുഗന്ധമുള്ളതുമായ റോസാപ്പൂവിനെപ്പോലെയാണ്, അത് എപ്പോഴും നിങ്ങളെ ചുറ്റിപ്പറ്റിയിരിക്കും.”
രാജാവ് അവളുടെ നെറ്റിയിൽ ചുംബനം ചെയ്തു. അവസാനമായി, ഇളയ മകൾ അമേലിയ മുന്നോട്ട് വന്നു, അവളുടെ കൈകൾ നേർത്തതും വിറയലുള്ളതുമായിരുന്നു. അവൾ പറഞ്ഞു, “പ്രിയ പിതാവേ, ഞാൻ നിങ്ങളെ ഉപ്പുപോലെ സ്നേഹിക്കുന്നു.”
ഒരു നിമിഷം നിശബ്ദത നിലനിന്നു. സെറീനയുടെയും ഡയാനയുടെയും ചുണ്ടുകളിൽ അപമാനകരമായ ഒരു ചിരി മറഞ്ഞിരുന്നു. ഉപ്പ്? അത് ഏറ്റവും വിലകുറഞ്ഞതും സാധാരണവുമായ വസ്തുവായി കണക്കാക്കപ്പെട്ടു. രാജാവിന്റെ മുഖം ചുവന്നു; അദ്ദേഹത്തിന് തോന്നിയത്, താൻ ഏറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ട മകൾ തനിക്ക് നൽകിയത് ഏറ്റവും ചെറിയ, ഏറ്റവും അർത്ഥശൂന്യമായ സമ്മാനമാണെന്നാണ്. കോപാക്രാന്തനായി, അദ്ദേഹം ഉറക്കെ അലറി, “ഉപ്പ്?! അത് സാധാരണ കുട്ടികൾക്കുപോലും ലഭിക്കുന്നു! നീ എന്റെ സ്നേഹത്തെ അപമാനിക്കുകയാണോ? എന്റെ രാജ്യം വിട്ട് പോകൂ! നിനക്ക് ഉപ്പിനെപ്പോലെ സാധാരണമായ ഒരു ജീവിതം മാത്രമേ അനുവദിക്കപ്പെടൂ!”
അമേലിയയുടെ കണ്ണുകളിൽ കണ്ണീർ തിളച്ചുവന്നു, പക്ഷേ അവൾ വാദിച്ചില്ല. അവളുടെ സഹോദരിമാർ ആനന്ദത്തോടെ ചിരിച്ചു. ആ രാത്രി, അവൾ ഒരു ചെറിയ മറാപ്പ് മാത്രം എടുത്ത്, തന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട വീട്ടിൽ നിന്ന് നിരാശയോടെ പുറപ്പെട്ടു.
അവൾ ദുഃഖത്തോടെ കാടുതോറും നടന്നു, കഷ്ടതകൾ സഹിച്ചു. ഒരു ദിവസം, വഴിയോരത്ത്, അവൾ ഒരു വൃദ്ധയെ കണ്ടു, അവൾ വിശപ്പുകൊണ്ട് വിറച്ചുകൊണ്ട് ഒരു പാറയിൽ ഇരിക്കുന്നു. അമേലിയയ്ക്ക് തനിക്ക് കുറച്ച് ഉണങ്ങിയ റൊട്ടി മാത്രമേ ഉള്ളൂവായിരുന്നു, പക്ഷേ അവൾ അത് മുഴുവൻ വൃദ്ധയ്ക്ക് നൽകി, വെളളം കുടിക്കാൻ തന്റെ ത്വകൽ പാത്രം നൽകി. വൃദ്ധ സ്ത്രീ ഭക്ഷണം കഴിച്ചു. ഭക്ഷണം കഴിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കെ തൻ്റെ കഥകൾ എല്ലാം വൃദ്ധയോട് പറയുന്നു. വൃദ്ധയുടെ കണ്ണിൽ നിന്ന് ഒരു അദ്ഭുതകരമായ പ്രകാശം മിന്നി. അവൾ യഥാർത്ഥത്തിൽ ഒരു ദിവ്യശക്തിയുളള, ഒരു ദേവത ആയിരുന്നു, ഒരു പരീക്ഷണത്തിനായി വേഷം മാറി വന്നതായിരുന്നു.
“കുട്ടീ,” ദേവത സ്വർഗീയമായ ശബ്ദത്തിൽ പറഞ്ഞു, “നിന്റെ ഹൃദയം ശുദ്ധമായ സ്വർണ്ണത്തേക്കാൾ വിലപിടിപ്പുള്ളതാണ്. നിനക്ക് വേണ്ടി, ഞാൻ ഒരു വരം നൽകും.” അവൾ തന്റെ കൈവിരലുകൾ ഉയർത്തി, അവയിൽ നിന്ന് തിളക്കം പുറപ്പെട്ടു. മാന്ത്രിക ശബ്ദത്തോടെ, ഒരു മനോഹരമായ ചെറിയ കൊട്ടാരം, പൂന്തോട്ടങ്ങളും നീർച്ചാലുകളും, മുന്നിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു. “ഇത് ഇനി നിന്റെ വീടാണ്. നിന്റെ വിനീതതയുടെയും ദയയുടെയും ഓർമ്മക്കായി, ഇവിടെ എല്ലാ ഭക്ഷണവും രുചികരമായിരിക്കും, പക്ഷേ ഒരിക്കലും ഉപ്പ് ഉപയോഗിക്കരുത്.”
കുറച്ച് ആഴ്ചകൾക്ക് ശേഷം, രാജാവിന് തന്റെ രാജ്യത്തിന് അപരിചിതമായ ഒരു പ്രദേശത്ത് നിന്ന് ഒരു അത്ഭുതകരമായ വിരുന്നിന് ക്ഷണം ലഭിച്ചു. അദ്ദേഹവും അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൂട്ടരും അവിടെ എത്തി. വിരുന്ന് ആരംഭിച്ചു. പാചകക്കാർ വിഭവങ്ങൾ തയ്യാറാക്കി, എന്നാൽ ദേവതയുടെ കല്പന പോലെ, ഉപ്പ് ഒഴികെയുള്ള എല്ലാ മസാലകളും ഉപയോഗിച്ചു.
ആദ്യത്തെ കടി കഴിച്ചപ്പോൾ തന്നെ, രാജാവിന്റെ മുഖം വികാരശൂന്യമാകുകയും ചെയ്തു. മാംസം രുചികരമാക്കാൻ കഴിയാത്തത് പോലെ തോന്നി, മത്സ്യം നിസ്സാരമായി തോന്നി, പച്ചക്കറികൾക്ക് രുചിയില്ലായിരുന്നു. എല്ലാ വിഭവങ്ങളും രുചിച്ചു നോക്കി ഒന്നിലും ഉപ്പ് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ക്ഷമ കെട്ട രാജാവ് അവിടെയുള്ള യജമാനനോട് ആക്രോശിച്ചു, “ഇതെല്ലാം എന്താണ്? ഈ അതിഭോജനത്തിന് ഉപ്പില്ലേ? ഉപ്പില്ലാതെ, ഈ ഭക്ഷണങ്ങൾക്കെല്ലാം രുചിയില്ല!”
അപ്പോൾ, മുഖം മറച്ചിരുന്ന യജമാനൻ മുന്നോട്ട് വന്നു. അവൾ തന്റെ വേഷം ഊരി എറിഞ്ഞു, അവിടെ നിന്നിരുന്നത് അമേലിയ തന്നെ ആയിരുന്നു. അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ വേദനയും സ്നേഹവും നിറഞ്ഞിരുന്നു.
“പിതാവേ,” അവൾ മൃദുവായി പറഞ്ഞു, അവളുടെ ശബ്ദം വിറച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു, “ഞാൻ നിങ്ങളോട് പറഞ്ഞ സ്നേഹം ഇതാണ്. ഉപ്പ് പോലെ, എന്റെ സ്നേഹം വിനീതവും സാധാരണവുമാണ്, പക്ഷേ അത് അത്യാവശ്യമാണ്. ഉപ്പില്ലാതെ, ഏറ്റവും ധാരാളമുള്ള വിരുന്നും നിസ്സാരമാകും. എന്റെ സ്നേഹം നിങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിന്റെ എല്ലാ സന്തോഷങ്ങളെയും രുചികരമാക്കുന്നു, അത് പച്ചക്കറികളെപ്പോലെയാണ്, നിങ്ങൾ അത് ശ്രദ്ധിക്കുന്നില്ലെങ്കിൽ മാത്രം. നിങ്ങളുടെ സ്നേഹമില്ലാതെ, എന്റെ ജീവിതം ഈ ഭക്ഷണം പോലെ തന്നെ രുചികരമല്ലാത്തതായിരുന്നു.”
രാജാവിന് ബോധ്യമായി. അയാളുടെ കണ്ണുകളിൽ നിന്ന് കണ്ണീർ ഒഴുകി, അയാൾ തന്റെ മകളെ ആലിംഗനം ചെയ്തു, തന്റെ പെരുമാറ്റത്തിനായി ക്ഷമ ചോദിച്ചു. “എന്റെ മകളേ, ഞാൻ അജ്ഞനായിരുന്നു! നിന്റെ സ്നേഹം എല്ലാറ്റിനെയും മറികടന്നു, അത് എല്ലാം പൂർത്തിയാക്കുന്നു.”
സെറീനയും ഡയാനയും, തങ്ങളുടെ അസൂയയുടെ ഫലം കണ്ട്, ലജ്ജിതരായി. അവർ അമേലിയയോട് മാപ്പ് പറഞ്ഞു, അവളുടെ ദയ അവരെ ആഴത്തിൽ സ്പർശിച്ചു. രാജകുടുംബം വീണ്ടും ഒന്നിച്ചു. അമേലിയയും അവളുടെ പിതാവും രാജധാനിയിലേക്ക് മടങ്ങി, എന്നാൽ ഈ സംഭവം എല്ലാവരുടെയും ഹൃദയങ്ങളിൽ ആഴമായി പതിഞ്ഞു.
രാജാവ് തന്റെ രാജ്യത്തെ എല്ലാ വിരുന്നുകളിലും ഉപ്പ് ഒരു ബഹുമാനസൂചകമായി സ്ഥാപിച്ചു, എല്ലാ സാധാരണവും അത്യാവശ്യവുമായ കാര്യങ്ങളെ ബഹുമാനിക്കാൻ ഓർമ്മപ്പെടുത്തുന്നു. അമേലിയയുടെ വിനീതമായ സ്നേഹം, തേനിനേക്കാളോ റോസാപ്പൂവിനേക്കാളോ ശക്തമാണെന്ന് അവർ എല്ലാവരും മനസ്സിലാക്കി, കാരണം അത് ജീവിതത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ നിന്നാണ് വരുന്നത്, അല്ലാതെ അതിശയോക്തിയിൽ നിന്നല്ല.