ഒരു മനോഹരമായ മാവുണ്ടായിരുന്നു. മരം പഴങ്ങളാൽ നിറഞ്ഞിരുന്നു. അത് എത്ര ജീവികൾക്ക് സന്തോഷം നൽകുന്നു എന്ന് കരുതി അത് സന്തോഷിച്ചിരുന്നു. അനവധി പക്ഷികൾ അതിന്മേൽ ഇരുന്ന് കളിച്ചു. ആളുകളും അതിന്റെ തണലിൽ ഇരുന്ന് വിശ്രമിച്ചു.
ഒരു കാലത്ത് മരത്തിന്റെ ഇലകൾ എല്ലാം കൊഴിഞ്ഞു തുടങ്ങി. മരം വളരെ വിഷമിച്ചു. “ഇനി ആരും എന്റെ അടുത്തു വരില്ലേ?” എന്നു അത് ചിന്തിച്ചു. ശരിക്കും ആളുകൾ അവിടെ ഇരിക്കുന്നത് നിർത്തി. പക്ഷികൾ മറ്റുമരങ്ങളിൽ കൂടു കെട്ടി.
കാലാവസ്ഥ മാറി പുതിയ ഇലകൾ വീണ്ടും വളർന്നു. ആളുകളും പക്ഷികളും തിരിച്ചെത്തി. മരം മനസ്സിലാക്കി – “സുഖകാലത്ത് എല്ലാവരും നമ്മോടൊപ്പം ഉണ്ടാകും. എന്നാൽ കഷ്ടകാലത്ത് ആരും സമീപിക്കില്ല.”
വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷം വീണ്ടും പഴങ്ങൾ വന്നപ്പോൾ ആളുകൾ കല്ലെറിഞ്ഞ് പഴങ്ങൾ അടിക്കാൻ തുടങ്ങി. മരം മറ്റൊരു സത്യം മനസ്സിലാക്കി – “നമ്മിൽ നിന്ന് എന്തെങ്കിലും ലഭിക്കുന്ന കാലത്ത് എല്ലാവരും അടുത്തുവരും. ഒന്നും ലഭിക്കാതെ പോയാൽ അവർ മാറിനിൽക്കും.”
എന്നിരുന്നാലും മരം തീരുമാനിച്ചു – “എനിക്ക് കഴിയുന്നത്ര ഞാൻ എല്ലാവർക്കും തണലും പഴവും നൽകും. എന്റെ സന്തോഷം മറ്റുള്ളവർക്ക് നൽകുന്നതിലാണ്.”
കഥയുടെ പാഠം:
“ലോകം നിങ്ങളുടെ സുഖത്തിൽ മാത്രമേ പങ്കാളികളാകൂ, ദുഃഖത്തിൽ അല്ല. അതുകൊണ്ട് മറ്റുള്ളവരുടെ പെരുമാറ്റത്തെ ആശ്രയിച്ച് നിങ്ങളുടെ സന്തോഷം നിശ്ചയിക്കരുത്. യഥാർത്ഥ സന്തോഷം നൽകുന്നതിലാണ്, തിരിച്ചുകിട്ടുന്നതിൽ അല്ല.”